Leesautobiografie

Lezen is iets waar je niet omheen kan, of het nu is om in een station je weg te vinden of om een sms te begrijpen. Toch wordt het niet door iedereen evenveel gesmaakt. Sommigen lezen elke dag een boek, anderen doen dat enkel wanneer ze ertoe verplicht worden en dan gebeurt dat vaak met tegenzin. Van mezelf kan ik zeggen dat ik tot beide categorieën behoor.

Toen ik klein was, las mijn vader me vaak verhalen voor, wat me introduceerde in de wereld van de boeken. Hoewel ik zijn verhalen erg tof vond, vond ik het oorspronkelijk veel minder leuk om zelf te lezen. Dat veranderde echter wanneer ik de serie Kippenvel van R.L. Stine ontdekte. Ik vond de verhalen zo spannend, dat ik er soms meerdere per week las. Wanneer ik ze allemaal gelezen had, kende ik echter een impasse. Een aantal jaren gingen voorbij zonder dat ik één boek vrijwillig las. De boeken die door school opgelegd waren, hielpen daar zeker niet bij. Meestal – zeg maar altijd – waren dat boeken die me helemaal niet konden inpalmen, al moet ik eerlijk toegeven dat ik er nooit met een open ingesteldheid aan begon.

Pas wanneer mijn broer me vertelde over de reeks Alex Rider, maakte ik opnieuw kennis met de vreugde die een boek met zich mee kan brengen. De mengeling van spanning met een mooie verhaallijn kon me volledig bekoren. Ik had echter niet geleerd uit mijn fouten, want drie jaar lang raakte ik vervolgens opnieuw geen boek aan. Weer had ik nood aan een beklijvende serie om me uit het slop te halen. Ditmaal was die serie The Hunger Games. Tot op vandaag beschouw ik deze boekenreeks als diegene waaraan ik het meeste plezier heb beleefd. Na de verfilmde film te hebben gezien, begreep ik eindelijk de bekende uitspraak: "het boek beter is dan de film." Een boek biedt namelijk meer diepgang, zowel aan de personages als aan de verhaallijn. Bovendien biedt het ook meer vrijheid aan de lezer om zelf de ‘tekeningen in te kleuren’. Zo kan je bijvoorbeeld zelf een beeld hebben van hoe een personage eruitziet, maar bij een film wordt deze vrijheid ontonomen.

Sinds mijn eerste kennismaking met de verhaaltjes van mijn vader, heb ik dus een hele evolutie meegemaakt op literair vlak. Ik heb geleerd dat ik open moet staan om nieuwe boeken te proberen en dat je met een open ingesteldheid een veel grotere kans hebt om een boek aangenaam te vinden. Ik had drie jaar geleden bijvoorbeeld nooit durven zeggen dat ik een boek dat door school werd opgelegd, op prijs zou stellen. Toch is dat met De Aanslag wel degelijk gebeurd.